Het leven is een "lastig" examen

Deze ochtend las ik bovenstaande quote op FB.

Het doet me denken aan mijn visie over het volgen van "je eigen stroom". Hoe verleidelijk is het niet om te kijken naar de stroom van iemand anders? Deze lijkt altijd zoveel rustiger, lijkt zo vredig te dobberen, zonder heftige stroom... Hoe verleidelijk is het niet om ons bootje dan te laten "afdwalen" naar die stroom, in plaats van trouw te blijven aan onze eigen stroom??? En waar ligt het verschil of de grens met "je laten inspireren door de stroom van iemand anders"... Dit is een thema dat me al langer dan vandaag bezig houdt. 

Naar mijn gevoel is er niets mis met je te laten inspireren door... Integendeel. Alleen is er ,naar mijn gevoel, een dunne koord tussen "geïnspireerd" worden door en het willen volgen van iemand anders' stroom. Een dunne koord die we misschien met z'n allen wel eens bewandelen... En net dan is het de kunst en eveneens de uitdaging om je eigen stroom te blijven volgen!

Deze gedachte brengt me naar een boekvoorstelling waar ik vrijdagavond naartoe gegaan ben. 

Vincent Claeys Bouuaert stelde er zijn boek voor "De ogen van de Geest, een gids om te ontwaken."

Hij vertelde over hoe hij via kinesiologie een manier gevonden heeft om met zijn innerlijke gids te communiceren.

Het was op z'n minst gezegd een super boeiende avond. En vol ongeduld begon ik dit weekend dan ook in zijn boek te lezen. Ik herkende stukjes in zijn verhaal bij mezelf. (Waarmee ik nu absoluut mezelf niet met hem wil vergelijken ;-))

Het lezen in zijn boek zet me ertoe aan om over mijn eigen stroom te gaan reflecteren. Ik herken die "onweerstaanbare drang" die me er al zo vaak toe aanzette om stappen te zetten die in het eerste opzicht misschien niet als logisch gezien kunnen worden... Diezelfde onweerstaanbare drang die me nieuwsgierig, ongeduldig en dol enthousiast als een klein meisje kan maken...Die onweerstaanbare drang die me er ook toe aanzette om te starten met het schrijven van een blog... Ook al maakt dit schrijven me kwetsbaar, geef ik mezelf een stukje bloot op het wereldwijde web... toch is daar die onweerstaanbare drang. Zou ik het mijn innerlijke leiding durven noemen? 

Ik maak mezelf de bedenking hoe verleidelijk het kan zijn om ook kinesiologie te gaan hanteren om met mijn innerlijke gids te gaan communiceren... Is daar iets mis mee? Begeef ik me dan teveel op de stroom van iemand anders? Of is er niets mis mee? Ik laat het in het midden voor anderen... Voor mezelf heb ik alvast beslist dat dit niet op mijn stroom ligt. Wat niet wegneemt dat zijn boek me wel kan inspireren op mijn eigen ontdekkingsreis, op mijn eigen stroom. 

Is het leven dan een "lastig" examen? Het kan op sommige momenten misschien "lastig" aanvoelen... Zelf wil ik het liever "boeiend en fascinerend" noemen.